Framen van motorclubs

Op 13 juni 2020 publiceerde journalist Mick van Wely het volgende bericht op Twitter:

Het bericht dat Hells Angels en Mongols samen de strijd zouden aangaan met de Antifa zorgde al enkele dagen voor veel opschudding in de Verenigde Staten. Bij het publiek, maar ook bij motorclubs. Want, was dit waar?

Op 13 juni 2020 verklaarde Sonny Barger, de oprichter van de Amerikaanse Hells Angels het volgende: ‘It is untrue and will never happen!’

Dat Sonny Barger dit zei verbaasde de Hells Angels zelf allerminst. De club doet namelijk niet aan politiek.

Een dag later verscheen dit artikel dat de zaak opnieuw ontzenuwde: https://leadstories.com/hoax-alert/2020/06/fact-check-hells-angels-mongols-antifa-placerville

Opmerkelijk dus in Nederland het bericht van Mick van Wely te lezen. ‘Chaos compleet!’, schreef Mick. Welke chaos? En waar? In zijn hoofd? En waarom dit nepnieuws naar Nederland halen waar Nederlandse Hells Angels verwikkeld zijn in een rechtszaak tegen de staat om hun club te verbieden?

Van Wely studeerde geschiedenis en journalistiek aan de Rijksuniversiteit Groningen en in Pécs, Hongarije, volgens Wikipedia. Geschiedenis en journalistiek worden niet zomaar op een universiteit onderwezen. Bronnen checken, hoor en wederhoor toepassen zijn toch wel eerste vereisten. Heeft Mick dat gedaan? Waarom niet?

Op zijn eigen website ( http://mickvanwely.nl/) zegt Mick het volgende van zichzelf: ‘Mick van Wely is misdaadjournalist voor De Telegraaf , vaste crime-insider bij het televisieprogramma 6Inside (SBS6) en schuift regelmatig aan als gast bij de talkshows Jinek en Pauw. Ook is hij vaak te horen over misdaad in  het actualiteitenprogramma De NieuwsBV (NPO1) en De Wild in de Middag (NPO2). Van Wely schrijft over alle facetten van criminaliteit, veiligheid en beleid op dit gebied en bericht soms vanuit de rechtbank over processen.’ Een invloedrijk man dus. Een vraagbaak en iemand die veel gevraagd wordt om zijn mening te geven over wat er aan de hand is in misdaadland.

Dat juist Mick van Wely nepnieuws publiceert geeft te denken. Waarom doet hij dat? Wat is de agenda van Mick? Wil hij zo vlak voor het dienen van het hoger beroep in de verbodszaak tegen de Hells Angels wat extra munitie aanleveren? De Hells Angels als bestrijders van de Antifa? Want de Hells Angels zoeken ruzie met iedereen en zijn eigenlijk nog racisten ook?

Wat misschien nog kwalijker is, is dat De Telegraafjournalist Van Wely heel goed weet dat in verschillende landen wel degelijk bemoeienis van veteranen en voetbalsupporters is met het beschermen van standbeelden. Zo waren afgelopen zaterdag Feijenoord-supporters aanwezig bij het standbeeld van Pim Fortuijn en wordt het standbeeld van De Ruyter in Vlissingen bewaakt door een oud-marinier (https://www.telegraaf.nl/nieuws/639985096/oud-marinier-jeannot-waakt-bij-standbeeld-michiel-de-ruyter) Dus hoopt Mick van Wely op toestromende motorclubleden? Hoopt hij op een situatie waarbij demonstranten en motorrijders op de vuist gaan?

In naam der wet?

Op 9 april 2013 berichtte misdaadverslaggever Mick van Wely in zijn internetblog hoe Satudarah-voorman in Duisburg Ali Osman het einde van de Hells Angels aankondigde. (http://mickvanwely.nl/satudarah-het-gevecht-om-duisburg/) Kort daarop werd Ali gearresteerd. Dat was ook eigenlijk niet echt een wonder. Zulke extreme uitspraken in een, volgens de media en de politie, zeer explosief milieu kunnen de vlam in de Pfanne doen slaan. Dat gebeurde weliswaar niet, want de reactie van een Duitse woordvoerder van de Hells Angels was simpel: ‘De honden blaffen, de karavaan trekt verder.’

Ali Osman, een schuilnaam voor Yildiray Kalmaz, kwam na zijn te verwachten arrestatie terecht in een getuigenbeschermingsprogramma nadat hij met zijn vroegere aartsvijanden van de politie een deal maakte. Kort daarop werd Satudarah in Duitsland geheel verboden. Een groot succes voor de Duitse politie en justitie. Het wachten was natuurlijk op meer.

Dat meer kwam uit op de site Crimesite op 16 oktober 2014. De Duitse justitie bleek bij Satudarah in Duisburg niet één, maar zelfs nóg een informant te hebben. Deze andere informant kwam echter in de problemen, nadat bleek dat hij zelf ook de wet overtrad. Crimesite: ‘Voor de rechtbank heeft J. verklaard dat hij als undercoveragent werkte. Hij zou bij Satudarah zijn gegaan toen hij uit de Bandidos in Duisburg werd gezet, en toen door de politie op de loonlijst zijn gezet. Hij zou razendsnel zijn opgeklommen en uiteindelijk de derde man van Satudarah in Duisburg zijn geweest; een goede post om informatie te verzamelen. Maar volgens het Duitse blad Der Spiegel verdenkt justitie J. er nu van dat hij twee machinegeweren heeft geregeld en honderden grammen aan cocaïne heeft gekocht. Het roept vragen op over hoe de samenwerking met J. en justitie is begonnen. Zelf heeft J. voor de rechtbank gezegd dat hij is betaald door justitie om als undercoveragent te werken. Maar Duitse media zetten daar nu vraagtekens bij: mogelijk zat hij al bij Satudarah en is hij later als burgerinformant bij de politie gekomen. Ook is de vraag of justitie op voor de rechtszaak begon al wist van de misdrijven die J. heeft gepleegd. Welke gevolgen een aanklacht tegen J. heeft voor het proces tegen de leden van Satudarah, is niet duidelijk.’

Het nieuws over criminele informanten bij Satudarah lijkt hier te stoppen, maar in de jaren na het verbod op de Duitse afdelingen van Satudarah kwam er ook in Nederland een reeks politie-operaties tegen Satudarah op gang. Het lijkt erop dat deze onderzoeken deels zijn gebaseerd op verklaringen van de Duitse informanten bij Satudarah. Inmiddels zijn in Nederland veel topfiguren van Satudarah gearresteerd in afwachting van verder onderzoek. Het is onduidelijk of informatie van wetsovertredende Duitse informanten daarbij is gebruikt en wanneer dat zo zou zijn, die informatie wel mag worden gebruikt. In Duitsland hebben politie en justitie vaker gebruik gemaakt van dubieuze opsporingspraktijken.

Ook is meer dan duidelijk dat de Duitse politie nauw samenwerkt met de Nederlandse politie wanneer het gaat over motorclubs. Zo schreef Dupont op 29 oktober 2017 het artikel ‘Integrale verkeerscontrole of razzia met behulp van de Duitse politie’, waarbij werd ingegaan op een grote controle bij een feest van de Hells Angels in Harlingen.

Op 4 april 2016 schreef Dupont in het artikel ‘Politiemotorbendes, provocatie en ongeoorloofde opsporingsmethodes’ over zeer dubieuze provocaties door de oprichting van pseudomotorbendes door de Duitse politie met als doel de Hells Angels uit te lokken.

Op 22 februari 2016 werd in het artikel ‘De creatieve officier van justitie’ een voorbeeld gegeven van een Nederlandse officier van justitie die zichzelf bedreigde met de dood namens Satudarah.

We mogen dus concluderen dat de politie en justitie er bijna alles voor over hebben om motorclubs te laten struikelen. Terecht of onterecht, wettig of onwettig. In het artikel ‘Mossad MC’ van 18 oktober 2017 werden twijfels geuit over de vechtpartij van Mongols en Hells Angels in een Van der Valk-restaurant in Rotterdam. Duidelijk werd namelijk dat de oprichter en aanvoerder van de Mongols MC Nederland, ene Rafi, een zeer vreemd verleden heeft.

We komen nu weer terug bij Ali Osman, die als beschermde getuige een deal sloot met justitie. Voor zijn arrestatie riep Osman dat de Hells Angels eraan gingen. De Hells Angels zelf lieten zich blijkbaar niet provoceren en namen de dreigementen met een korrel zout. Maar niemand uitte wat eigenlijk wel een beetje voor de hand lag, namelijk werkte Ali Osman ook toen al voor de Duitse politie? Net als de derde man van zijn Duisburgse afdeling waarvan wij zagen dat hij werd betaald door de politie? Werd ook Osman gebruikt om de Hells Angels te provoceren?

Osman slaagde er in elk geval in Satudarah verboden te laten worden. Maar vorige week dook hij met nieuwe verklaringen ook weer op in Nederland. Hij beweerde namelijk dat Satudarah-oprichter Michel Boer verantwoordelijk zou zijn voor de moord op Onno Kuut uit Enschede. Wat er door de media niet bij werd vermeld is hoe Ali aan die informatie is gekomen. Michel Boer is een doorgewinterde leider van een grote motorclub die een afdeling opzette in Duitsland. Zou hij zomaar aan de opvliegende Ali Osman gaan vertellen dat hij verantwoordelijk is voor een geruchtmakende moord op een ‘tattookiller’? Of zou het mogelijk zijn dat hem woorden in de mond worden gelegd die wel heel goed van pas kwamen bij een hernieuwd uitleveringsverzoek om Michel Boer gearresteerd en uitgeleverd te krijgen vanuit Oostenrijk?

In elk geval is duidelijk dat politie en justitie in Duitsland en Nederland samenwerken en nietsontziend te werk gaan. Criminelen kunnen een deal sluiten wanneer ze verklaringen afleggen over motorclubs, motorclubs worden geprovoceerd door informanten en zeer onduidelijke figuren met banden naar inlichtingendiensten en betaalde politie-informanten plegen ernstige misdaden.

John van den H. en Peter van V. en de gemene motorclub

Kent u Derk Bolt en Eugenio Follender van het televisieprogramma Spoorloos? Nou, afgelopen week waren ze zelf even spoorloos. En denkt u nu niet dat wij vinden dat daar iets om te lachen is. Het geeft alleen aan dat het maken van een televisieprogramma niets zegt over je eigen menselijkheid. Gelukkig zijn beide heren weer veilig thuis.

Dat het niet voor alle programmamakers even goed afloopt, bewijst wel het voortdurende nieuws uit Spanje. Dat nieuws uit Spanje begon al in 2015. Toen berichtte Omroep Brabant op 19 oktober: ‘De Eindhovense privédetective Peter van V. is opgepakt in de zaak van een mogelijk corrupte agent uit Eindhoven. De privédetective werkte als onderzoeker mee aan de RTL-programma’s Ontvoerd en Op de Vlucht, die Van den Heuvel presenteert.

Van V. wordt volgens de krant verdacht van vuurwapenbezit en het uitlokken van het lekken van politiegegevens. “Wat er precies speelt is mij niet bekend”, zegt Eindhovenaar John van den Heuvel op de site van De Telegraaf. “Wel weet ik zeker dat de verdenkingen geen enkel verband houden met zijn werkzaamheden voor mijn programma.” Waarbij Omroep Brabant er zelf nog aan toevoegd: ‘Bij de onderzoeken voor Ontvoerd en Op de vlucht wordt nooit gebruik gemaakt van illegaal verkregen onderzoeksinformatie.” Peter van V. heeft een eigen onderzoeksbureau in Eindhoven.’

Vandaag, 29 juni 2017, schrijft Mick van Wely in De Telegraaf een lang artikel over onder meer Peter van V. Zoals we eerder konden lezen bij Dupont (in de artikelen De mol die eigenlijk een rat was en De linkerhand van de duivel) is Peter van V. (In De mol die eigenlijk een rat was staat zijn volledige naam nog geschreven als bekende Nederlander) niet alleen oud-politieman uit Eindhoven, maar ook oud-collega van oud-Eindhovenaar en oud-politieman John van den Heuvel.

Het artikel van Mick van Wely heet ‘Satudarah perste fraude-verdachten af’. De aandacht van de lezer, ja u, gaat dus onmiddellijk naar deze motorclub. De zaak gaat over enkele in Spanje wonende Nederlanders die verdachten zijn in een fraudezaak van 350 miljoen euro. Deze verdachten worden of werden afgeperst, naar eigen zeggen door leden van Satudarah, en hebben nu daarvan aangifte gedaan.

De Telegraaf: ‘Op 9 juni werd mijn zakenrelatie Dennis M. in Spanje bij zijn huis benaderd door twee mannen. Een van hen liet een vuurwapen onder zijn trui zien en hem werd gezegd dat weglopen geen zin had. Hem werd toen een filmpje getoond van zijn kinderen die aan het spelen waren in een speeltuin en op de achtergrond stonden twee mannen. De mannen hadden zichtbare tattoos van Satudarah, zo staat in de aangifte.’, aldus de aangifte van één van de verdachten die nu zelf zegt te worden afgeperst.

De Telegraaf gaat even later verder: ‘De mannen zouden hebben gedreigd M., zijn kinderen en zijn vrouw in een kofferbak te gooien als hij geen 700.000 euro zou betalen om ’gedupeerden schadeloos te stellen’. Volgens de aangever L. trad de Eindhovenaar Peter van V. naar eigen zeggen op als spokesman of vertegenwoordiger van Satudarah.’ Peter van V., de man die eerder meewerkte aan de televisieprogramma’s van John van den H.

En dat vinden wij nu zo bijzonder. John van den H. zal wanneer hij even kan luidkeels verkondigen hoe gevaarlijk motorclubs zijn. ‘Tuig van de richel’ noemde hij nog onlangs leden van een motorclub. No Surrender-voorman Henk Kuipers had het ook al talloze malen met John van den H. aan de stok. John lijkt er alles aan te doen om motorclubs het leven zuur te maken. Alsof alle banden die mensen kunnen hebben met een motorclub afgesneden moeten worden. Een totaal isolement voor iedereen die iets te maken heeft met een motorclub. Maar John vergeet te vertellen dat hij nogal zaken heeft gedaan met Peter van V., de oud-politieman die in Ibiza rijke Nederlanders ‘beveiligde’. Beveiligde tussen aanhalingstekens, want de man heeft nogal een reputatie blijkbaar. En nu juist Peter van V., de oud-collega van John van den H. en medewerker aan zijn programma’s was volgens Telegraaf-journalist Van Wely de ‘spokesman’ van Satudarah.

En dat goede en nuttige nieuws vertelt Mick van Wely ons helemaal niet. Het hele artikel gaat over een gemene motorclub en de rol van een zekere Peter van V. Maar nergens staat dat Peter van V. en John van den H. samen verschillende televisieprogramma’s maakten. Dus ja, het kan verkeren. Ontvoerd? Op de vlucht? Mooi gekozen namen voor een tv-programma.

Updeet: Op 29 juni 2017 bericht Crimesite het volgende: ‘Frank Laan heeft op 26 juni aangifte gedaan bij de politie in Amsterdam van de zaak. Hij noemt in die aangifte ook oud-politieman en oud-medewerker van televisieprogramma “Ontvoerd” Peter van V.. Deze zou de Satudarah-mannen hebben aangestuurd. In de aangifte staan ook namen van personen die Van V. weer opdracht zouden hebben gegeven. Er is volgens Moens en Laan 700.000 euro geëist door de Satudarah-mannen.’ Er staat hier dus letterlijk dat de oud-politieman, oud-collega van John van den H. en oud-medewerker aan televisieprogramma’s van John van den H. de leden van Satudarah heeft aangestuurd. Waarvan akte!

 

De linkerhand van de duivel

De Nederlandse media wijzen in hun artikelen graag naar motorclubs. Bekend zijn mensen als Mick van Wely, Gerlof Leistra en John van den Heuvel. De bekendheid van de meeste ‘misdaadverslaggevers’ berust vooral op hun onbekendheid met het onderwerp waarover zij schrijven. Maar het is ook waar dat wanneer je te veel weet, je lot minder benijdenswaardig kan zijn. Dat ondervond Martin Kok. Om toch te kunnen schrijven over de zogenaamde misdaad bij motorclubs worden veel aannames en ex-leden van clubs ten tonele gevoerd. Een ex-lid doet dit, een ander ex-lid doet dat, een ex-vriend deed zus en een ex-vriendin deed zo. Iedereen heeft wel een ex, behalve Rutte, en zo blijven we schrijven.

Wij kunnen dus rustig eens kijken wat een ex van ‘misdaadverslaggever’ John van den Heuvel doet en deed. Geen ex-vriendin of ex-vriend. Wel een ex-medewerker en ex-collega van John. Een ex-collega omdat hij net als John politieagent was en een ex-medewerker omdat hij samen met John meewerkte aan één van zijn ‘misdaadprogramma’s’. De ex van John heet tegenwoordig Peter van V. Dat heeft te maken met de zelfgekozen en vrijwillige privacy die verdachten wordt gegund door de media. Vroeger heette hij echter anders, toenw erd zijn achternaam namelijk voluit geschreven.

Schrijft John zeer gaarne over exen van motorclubs en gaat hij ook graag op televisie en in zijn lijfkrant motorclubs te lijf, over zijn eigen exen heeft hij het liever niet. Wij laten dus maar Crimesite aan het woord en een artikel van twee jaar geleden van Dupont. Eens te meer blijkt dat Dupont ook gebruikt kan worden als naslagartikel.

Op 19 juni 2017 lezen wij op Crimesite het volgende verontrustende nieuws: ‘Peter van V., privédetective en oud-medewerker van verschillende tv-programma’s, is opgepakt in Spanje. Hij wordt verdacht van betrokkenheid bij de afpersing van Dennis M. die 700.000 euro moest betalen. Peter van V. werkte voor de programma’s ‘Ontvoerd’ en ‘Gestalkt’. Dennis M. is ook geen onbekende van justitie. Hij is verdachte in de megafraudezaak rond Quality Investments. Peter van V. zou als tussenpersoon hebben gefungeerd tussen de afpersers en Dennis M. Dat meldt De Telegraaf.

De afgelopen maanden is Dennis M. verschillende keren benaderd door Nederlandse personen, waaronder leden van een motorclub. Ze lieten foto’s van zijn kinderen zien en plaatsten ook een gps-tracker onder zijn auto. Na de bedreigingen stapte M., woonachtig in Marbella, naar de Spaanse politie. Die deed onderzoek en hield vorige week drie mannen aan, waaronder Peter van V., die medewerker was van het RTL-programma Ontvoerd en het SBS6-programma Gestalkt.

Thijs Zeeman, presentator van Gestalkt, vertelt desgevraagd aan Crimesite:

Hij deed voor ons locatie-beveiliging. Een aardige vent, maar er waren incidenten waardoor we hem niet meer wilde inhuren. Er deden vreemde verhalen over hem de ronde in de media. Zo bleek hij ineens een wapen bij zich te hebben en toen zei hij dat hij dat had afgepakt van iemand. Hij deed al niet veel voor ons maar toen hij in opspraak kwam vanwege strafbare feiten zijn we definitief met hem gestopt, net als Ontvoerd trouwens.

Van V., die onder andere ook de beveiliging doet van enkele vermogende Nederlanders op Ibiza, is vorig jaar veroordeeld tot een taakstraf van 200 uur, wegens het uitlokken van het lekken van politiegegevens.’, aldus Crimesite deze week.

In ‘De mol die eigenlijk een rat was’ op 20 oktober 2015 berichtte Dupont: ‘Op 19 oktober 2015 bericht rtlnieuws.nl : ‘Het Openbaar Ministerie heeft in Eindhoven vanochtend een agent aangehouden. Hij zou zich niet hebben gehouden aan zijn ambtsgeheim. Ook zijn er twee burgers aangehouden, een daarvan is een medewerker van het RTL4-programma Ontvoerd.’

De aangehouden burger die voor RTL-4 werkte is Peter van Vugt, een oude bekende. Van Vugt begon zijn carrière bij de politie Brabant Zuid-Oost, waar hij lid was van een arrestatieteam. Na zijn politietijd werd hij directeur van de Spyshop Eindhoven en verkocht hij opname-apparatuur en volgapparatuur. Dit soort gadgets is ook zeer in trek bij criminelen. Nog vorige maand werd een andere directeur van een Spyshop, de Spyshop Nieuwegein, doodgeschoten bij zijn voordeur. Volgens Crimesite.nl op 17 oktober 2015 had deze Ronald Bakker apparatuur verkocht aan enkele criminelen die mogelijk liquidaties aan het voorbereiden waren. Een gevaarlijk beroep dus, directeur van een Spyshop. Peter van Vugt was tevens eigenaar van het bedrijf Quick Look Investigations en werkte al jaren nauw samen met de eveneens uit Eindhoven afkomstige oud-politieman John van den Heuvel. Op Ibiza verzorgde Peter van Vugt de beveiliging van enkele vermogende Nederlanders die daar woonden. Van Vugt wordt volgens De Telegraaf verdacht van vuurwapenbezit en het uitlokken van het lekken van politiegegevens.’

Een medewerker van John van den Heuvel en een oud-politieagent actief in de misdaad. Waarom verbaast ons dit niet?

Beeldvorming boven transparantie

De politie vindt beeldvorming in de media heel belangrijk. De burgers moeten het gevoel krijgen dat de politie iets doet waar de samenleving wat aan heeft. En burgers kunnen helpen bij de opsporing van strafbare feiten. Daarvoor is het programma Opsporing Verzocht en zijn er regionale televisieprogramma’s waarvan de inhoud volledig wordt bepaald door de politie. Volgens de Ikea-methode worden wat beelden getoond van zaken die de politie belangrijk vindt, en de burger moet helpen. Soms gaat er iets mis en worden onschuldige mensen getoond terwijl wordt gezegd dat ze iets vreselijks hebben gedaan, soms komen er weinig tips en wordt de kijker vermanend toegesproken dat het onderzoek zo natuurlijk niet opschiet.

Bij de nieuwsmedia is er altijd interesse voor misdaadnieuws. De politie speelt hier op in en nodigt journalisten uit om mee te gaan wanneer er een actie staat te gebeuren. Aan de andere kant moeten die journalisten precies melden wat de politie wil, anders volgt uitsluiting. Deze combinatie maakt het voor de lezer/kijker niet makkelijker er achter te komen wat er nou aan de hand is.

Bijvoorbeeld operatie Trefpunt 4 april 2016. De grootste actie ooit tegen ondermijnende synthetische drugs en hennepteelt (waarbij de suggestie van een verband tussen hennepteelt en synthetische drugs mooi is meegenomen). 20.000 gesprekken van meer dan 700 ‘criminelen’ gefilmd, 124 invallen gedaan en 56 mensen aangehouden. Dat was wat. Maar de journalisten die mee mochten hoor ik nu (of toen) niet vragen: Wat gebeurt er met die andere 650 ‘criminelen’? Wat was de samenhang tussen de 124 locaties? Wat is daar gevonden? Waarom mocht de pers alleen mee naar 6 of 7 van die locaties? Hoeveel van de in beslag genomen spullen zijn weer teruggegeven? Hoeveel heeft het tweeënhalf jaar durende onderzoek en het vrijmaken van 1500 man politie voor een dag eigenlijk gekost?

Drie dagen later wordt er gevochten in het Van der Valkhotel in Rotterdam. Alle media vinden dit interessant en willen er iets mee doen. De politie heeft een verhaal klaar over rivaliserende OMG’s die wilden overleggen, wat uit de hand liep. Beelden ontbreken. Geen motoren, geen jasjes, geen vechtpartij, alleen heel veel politie. En hoe laat gebeurde het eigenlijk?

‘Volgens bronnen ging het om leden van de Hells Angels en de Mongols. De bendes hadden volgens de politie vanavond met elkaar afgesproken in het hotel. Op het moment dat ze elkaar zagen bij de bar, ontstond een vechtpartij, die zich later buiten voortzette.’

Aldus Robert Bas van de NOS op 7 april om 20:58. Hij schrijft ook dat het hotel is uitgekamd en dat mensen die zich hadden verstopt zijn gearresteerd. Het lijkt of de ‘bronnen’ in zijn verhaal niet de politie zijn. Misschien is hij zelf de bron, ‘hij houdt de clubs al een tijdje in de gaten‘.

Volgens RTV Rijnmond heeft een getuige gezien dat 1 persoon heeft geschoten, en dat deze man in een auto is gestapt en weggereden toen de politie er al was.

Op de beelden van de politie-inzet en de geboeide arrestanten, gemaakt door een calamiteiten-cameraman, schemert het. De zon ging op 7 april onder om 20:26.

De politie meldt de volgende ochtend dat rond 23:30 zekerheid was dat zich in of rond het hotel geen motorclubleden meer bevonden, en dat de hotelgasten terug naar hun kamers konden.

De volgende ochtend staan cameraploegen voor de deur om hotelgasten te vragen naar hun ervaringen.

(bron: RTV Rijnmond)

op 0:50 Frans Bonten van voetbalclub RVV Blijdorp en anderen hebben gezien dat de politie gericht op een verdachte heeft geschoten. Dit wordt verder nergens vermeld, de site nieuwsopbeeld.nl noemt het een waarschuwingsschot, (maar die hebben veel contact met de politie).

Op 0:59 Daniel Audrie fotografeerde alles, helaas krijgen we maar 1 foto te zien. Hij denkt dat de politie precies wist wat er moest gebeuren.

Op 1:25 Anderhalf uur (of 4 uur als je Robert Bas gelooft) nadat er zeker geen motorclubleden meer in of rond het hotel zijn, trapt de politie nog een hotelkamerdeur in. Waarom? Was dit de Dienst Speciale Interventies (DSI) bezig met sporenonderzoek? Of waren ze als een dolle het hele hotel aan het slopen? Wat is er precies allemaal kapotgegaan in het Van der Valkhotel die avond?

Hart van Nederland spreekt dezelfde mensen.

“Sanne is op het moment van de vechtpartij niet in de eetzaal. Vanwege de herrie neemt ze poolshoogte. Omdat de deur van haar kamer achter haar rug dichtvalt, haalt ze een nieuwe sleutel bij de receptie. Onderweg ziet ze de politie enkele verdachten aanhouden. Ze filmt het. Ook ziet ze hoe iemand iets weggooit in de struiken. Dat blijkt later te gaan om een hamer.”

(bron: Hart van Nederland)

Hart van Nederland suggereert dat Sanne de vrouw van het gezin is. Dus na het schieten en voordat de man gaat kijken, gaat ze naar beneden en filmt arrestaties. Daar krijgen we niets van te zien.

Op 0:39 Politie heeft om 1:00 uur eerst nog wel keihard op de deur gebonsd, voordat die werd ingetrapt.

Op 1:18 Hoewel het item eigenlijk moest gaan over een schokkende vechtpartij, gaat het over een doldriest arrestatieteam dat bijna hun kind iets aandoet. (Sanne zou in de vroege editie van HvN van 8 april nog hebben gezegd dat ze een pistool tegen het hoofd gedrukt kreeg, maar die quote is niet meer te vinden.)

(bron en compleet: youtube)

Pauw heeft Mick van Wely kunnen krijgen. Misdaadverslaggever van de Telegraaf, afkomstig uit Groningen. Hoewel hij er zelf niet bij was weet hij allerlei details. Eerst wat NOS materiaal:

Op 0:16 een anti-terreureenheid was toevallig in de buurt. Echt? We kunnen het niet checken.

Op 0:24 Acht motorclubleden hebben een afspraak. Hoezo acht? Hoe weet Theo Verbruggen dat? Wie zegt dat? De bar ziet er trouwens ongehavend uit, in ieder geval niet met hamers kort en klein geslagen of ontsierd door kogelgaten.

Over aantallen gesproken, er zouden ongeveer 30 mensen hebben gevochten, waarvan er 23 zijn gearresteerd en 7 dus ontkomen. Zijn de acht van Verbruggen aangevallen door 22 van de andere club? Of hadden beide groepen buiten nog een paar mensen? Vreemd is dat politiechef Frank Paauw in het persbericht het heeft over 20 verdachten, terwijl er boven staat ’23 arrestaties’. Wie zijn die drie mannen die zijn gearresteerd maar niet verdacht?

Op 0:27 Eindelijk de clublogo’s in beeld. Die waren weliswaar daar niet te zien, maar anders snappen mensen het misschien niet.

Op 0:34 Deze mensen zaten niet beneden te eten, weten we.

Op 1:10 Van Wely zegt dat moet blijken of het opzet was. Dat er werkelijk geweld is toegepast. Waaruit zou dat kunnen blijken? Opzet verwacht je van een partij die er op uit is de zaak uit de hand te laten lopen. Waarom legt Van Wely dat niet uit? Volgens Robert Bas begon het gevecht zodra de twee groepen elkaar zagen bij de bar.

Op 1:16 ‘Feit is dat ze allemaal bewapend waren’. Hoe weet Van Wely dat? Uitendelijk is er 1 vuurwapen en 1 steekwapen gevonden en een groot aantal kogelhulzen (politie) of 7 kogelhulzen buiten (elders). En nog die hamer die Sanne had zien weggooien dus.

Op 1:44 Van Wely sprak iemand van de politie die ontzettend veel beeldmateriaal zegt te hebben waarop je alles kan zien. Een schat aan informatie. Alleen lijken deze beelden diep geheim te zijn. Opsporing Verzocht had ze niet. Via Algemeen Dagblad, dreigde de politie de beelden vrij te geven als de gevluchte vechtersbazen zich niet zelf zouden melden. Daar is niets meer van vernomen. Wel gaf de krant nog een politiek signaal van de politie door.

Waarom krijgen we de beelden niet te zien? Wat denkt de politie te bereiken met het achterhouden of juist lekken van informatie? Wat kost deze media-manipulatie? Hoe verhoudt dat zich tot de politietaak? Zou de politie niet eens aandacht kunnen geven aan de zaken waar ze niet trots op zijn, zoals het (lage) percentage van de geregistreerde criminaliteit dat leidt tot strafoplegging door de rechter? Of het systeem van ‘prioritering’ waardoor de politie kan blijven doorgaan met ‘leuke dingen’ zoals motorclubs en hennepteelt?

Een nieuw publiek is al gevonden:

(bron: youtube)

Bekende vloggers maken voor geld (hoeveel?) vlogs over sexy jongerenonderwerpen, met de bekende opengesperde ogen. Aan meisjes  zitten ‘na Keulen’, je naaktfoto via internet verspreiden, dat soort dingen. Als je daar vragen over hebt, kan je chatten. En vragen stellen. Bijvoorbeeld: Wat is multicultureel vakmanschap? Doet de politie aan ethnic profiling? Infiltreert de politie in motorclubs?

 

 

Je suis Charlie!

Ze stonden allemaal op de barricades na de aanslag op het Franse satirische blad Charlie Hebdo. Ze verdrongen elkaar zowat voor de camera’s. Staatshoofden, regeringsleiders, partizanen van het vrije woord. Vóór de camera’s waren het allemaal grote voorstanders van de vrijheid van de pers, van de democratie en van de vrijheid van meningsuiting. Je suis Charlie, riepen ze.

Inmiddels bevinden we ons niet meer vóór, maar áchter de camera’s. En wat zien we daar? De grote vrijheidsstrijdster Merkel maakt de weg vrij voor de vervolging van de Duitse bespotter van de Turkse premier Erdogan. Minder dan een week later staat ze in de Zeeuwse metropool Middelburg om een hoge onderscheiding in ontvangst te nemen. Regeringsleider erbij, geen enkele kritiek, geen enkel protest. Ich bin der Charlie? Op-Merkel-ijk.

Die kritiek op een vreemd staatshoofd doet ons in Nederland natuurlijk meteen denken aan de censuur in het Derde Rijk. Daarom is het zo vreemd dat er juist vanuit het kritische Nederland geen enkele kritiek komt. Vreemd? Of is er in Nederland ook geen echte persvrijheid?

Waarschijnlijk is er in Nederland vooral sprake van zelfcensuur. Een soort zeer vergaande beleefdheid om problemen niet te benoemen of zelfs goed te praten. Tijdens de oorlogen die Nederland mee hielp voeren in Irak en Afghanistan was er al sprake van ’embedded’ journalistiek. Journalisten konden met het leger meereizen ‘voor hun eigen veiligheid’, maar schreven dan wel positief over de Nederlandse militaire bezigheden.

Bijna alle journalisten deden mee met deze vorm van censuur. Eén van de zeer weinigen die weigerden zich te conformeren was Arnold Karskens. Karskens trok meestal alleen het land in en sprak met de mensen zelf. Terug in Nederland verscheen hij dan foeterend en blazend op televisie met nieuws over Nederlandse schuld bij dodelijke schietpartijen en bombardementen. En passant was hij ook nog op zoek naar oorlogsmisdadigers en oorlogsprofiteurs. Dankzij Karskens liepen zij tegen de lamp en werden in heel Nederland bekend.

Het optreden van Karskens heeft tenminste als voordeel dat de burger niet in slaap valt en wordt geconfronteerd met nieuws dat andere media vaak niet of anders brengen. Karskens is niet te vatten, hij ligt dwars, evolueert volgens sommigen van linkse signatuur tot rechtse sympathieën, benoemt zichzelf tot held en experimenteert met crowd-funding. Lezen van zijn artikelen brengt de lezer op zijn minst tot de slotsom dat er ook ander nieuws is.

Dupont schreef op 18 april in het artikel ‘Branche-organisaties’: ‘‘Dit terwijl twee jaar geleden werd afgesproken om die term in die context niet meer in de mond te nemen. Ze zegt dat het langdurig negatief publiceren over motorclubs uiteindelijk leidt tot een daling van de omzet van motorverkopers.’ Het ging hier over Gemma Warmerdam, secretaris van de afdeling Gemotoriseerde Tweewielers van de RAI. Warmerdam trok van leer tegen politiechef Paauw van Rotterdam, nadat deze had gesproken over het verbieden van motorclubs. En daar stak het Warmerdam, want, zo riep zij nijdig, er waren twee jaar geleden afspraken gemaakt om motorclubs ‘motorbendes’ te noemen wanneer het ging om ‘onepercenters’. Anders zou er schade optreden voor motorverkopers. Gemma riep politie, overheidsfunctionarissen en media op voorzichtig te zijn met de term ‘motorclub’.

Er wordt hier dus door een lobbyiste van de Gemotoriseerde Tweewielers opgeroepen zich te houden aan afspraken gemaakt tussen politie, overheidsfunctionarissen en de media. Met als doel meer motorfietsen te verkopen. Afspraken? Wie hebben die afspraken gemaakt? Welke overheidsfunctionarissen? Welke politiemensen? Welke journalisten of kranten? Je suis Charlie?

En nu het toch weer gaat over motorclubs, kijken we meteen even verder naar hoe er over die clubs geschreven wordt. Op 8 april 2016 schrijft Gerlof Leistra in Elsevier: ‘Mocht een verbod te ver gaan – ook bikers kunnen zich beroepen op de vrijheid van vereniging – dan kan hen in elk geval het leven zuur worden gemaakt. Bijvoorbeeld door ze geen vergunning te geven voor feesten en ook de vergunning voor hun clubhuis nog eens tegen het licht te houden. Louter hun aanwezigheid op straat is een gevaar voor de openbare orde. Alle strafdossiers leveren bij elkaar het beeld op van organisaties waarvan veel criminelen lid zijn. Het verschil met een criminele organisatie is louter juridisch.’

Leistra geeft in dit artikel niet alleen zijn mening, hij fantaseert ook: ‘Leden van de clubs houden zich onder meer bezig met drugs- en wapenhandel, afpersing, prostitutie en protectie. Zodra ze in elkaars vaarwater belanden, is het meteen oorlog: kom niet aan ons geld!’

Leistra is niet aan zijn proefstuk. Al jaren fulmineert de ‘misdaadverslaggever’ tegen motorclubs en pleit hij voor een verbod. In motorland is de brave Leistra echter totaal onbekend. Niemand heeft hem ooit gezien of gesproken. Alle informatie waarmee Leistra komt lijkt onmiddellijk afkomstig van de politie.

Op het Facebookweblog ‘Discriminatie van motorclubs’ worden regelmatig journalisten aan de kaak gesteld die volgens de maker van het blog de feiten verdraaien of er op los fantaseren. Met name oud-politieman, nu journalist, John van den Heuvel, Bjorn Thimister en Mick van Wely van De Telegraaf krijgen het voor hun kiezen. Deze journalisten lijken volgens het blog partizanen van de overheid in plaats van het vrije woord. Ook het NOS Journaal moet er in het blog vaak aan geloven.

Op 20 oktober 2015 schreef Dupont al in het artikel ‘De mol die eigenlijk een rat was’: De aangehouden burger die voor RTL-4 werkte is Peter van Vugt, een oude bekende. Van Vugt begon zijn carrière bij de politie Brabant Zuid-Oost, waar hij lid was van een arrestatieteam. Peter van Vugt was tevens eigenaar van het bedrijf Quick Look Investigations en werkte al jaren nauw samen met de eveneens uit Eindhoven afkomstige oud-politieman John van den Heuvel. Op Ibiza verzorgde Peter van Vugt de beveiliging van enkele vermogende Nederlanders die daar woonden. Van Vugt wordt volgens De Telegraaf verdacht van vuurwapenbezit en het uitlokken van het lekken van politiegegevens. Overigens heeft dat waarschijnlijk niets te maken met John van den Heuvel zelf of zijn programma.’

In een artikel van The Post Online van 26 april 2016 zegt Arnold Karskens over de NOS: ‘Het NOS Journaal is, afgewogen tegen het budget, het slechtste journalistieke programma. Ver beneden de maat. Ze zijn doorgeefluik voor nieuws uit Den Haag, Brussel en Washington. Veel NOS’ers worden later voorlichter, ze likken zich in bij de macht. Niets ten nadele van sommige correspondenten, maar de redactie is niet goed. Daar zijn ze meer ambtenaar dan journalist.’

Op dezelfde dag meldt Quotenet.nl enkele andere uitspraken van Karskens: ‘Nou je hebt natuurlijk pure corruptie, zoals een Telegraaf-journalist die voor geld slecht schrijft over een huurder die de huisbaas eruit wil hebben. Maar wat je vooral veel ziet is dat de commercie, de advertentie-afdeling zich met de inhoud bemoeit. Dan zijn er nog journalisten die al tijdens hun werk voorsorteren op een baan als woordvoerder ergens. Of journalisten die overstappen naar de politiek of adviseur worden bij een ministerie of partij, en daarna zelfs weer doodleuk terugkeren in de journalistiek. Mensen die niet gaan voor het onthullen en het openbaren, zoals ze zouden moeten doen, maar voor hun toekomst of pensioen. Wat ook opvallend is dat veel Nederlandse journalisten er helemaal geen moeite mee hebben samen te werken met de AIVD.’

Het zijn zeer ernstige beschuldigingen van een man die al vele jaren meedraait in de journalistiek. Journalisten die zich laten omkopen, samenwerken met inlichtingendiensten, politieke belangen hebben of commerciële belangen van media die belangrijker zijn dan nieuwsgaring en publieksvoorlichting. Is het waar wat Karskens daar allemaal roept? Hij durft het in ieder geval te zeggen. Want het opnemen tegen een machtig concern als De Telegraaf doe je niet zomaar. Of de machtige staatsomroep NOS bekritiseren.

Het verwijt van Karskens over journalisten in de politiek is in ieder geval zeker niet uit de lucht gegrepen. Rinke van de Brink werkt al jaren bij de staatsomroep NOS en zegt over zichzelf op over.nos.nl : ‘In al die jaren in de journalistiek zijn mijn drijfveren dezelfde gebleven: nieuwsgierigheid, het zoeken naar de feiten en het aandragen van informatie om die feiten te kunnen begrijpen.’ Van den Brink geeft op dezelfde pagina aan hoe hij zijn journalistieke carrière begon, maar verzwijgt dat hij vele jaren lang redacteur was van het communistische blad De Waarheid. In het boek ‘De schijn-élite van de valsemunters’ zegt auteur Martin Bosma dat Rinke redacteur was van het blad en lid van de CPN van mei 1977 tot september 1983. Nogal politiek gekleurd dus. Maar toch nog goed terecht gekomen, want de NOS betaald zijn medewerkers goed. Haast Kafkaesque zo’n ommeslag.

Het Dagblad van het Noorden plaatste op 26 april 2016 een stuk van rechtbankjournalist Rob Zijlstra. ‘Organisaties proberen steeds nadrukkelijker grip te krijgen op de inhoud van journalistieke publicaties’, zegt hij. Zijlstra schiet uit zijn slof door een eerder artikel van hem over de politie in de noordelijke provincies. ‘De politie had het reeds gecorrigeerde artikel nogmaals voor publicatie willen inzien. Nog meer regie. Eigenlijk had het een heel ander artikel moeten zijn. Eigenlijk hadden ze het zelf willen schrijven. De teleurstelling, meldt de voorlichter, heeft ook gevolgen. Geen nieuwe afspraken.’

‘Journalisten die niet naar de pijpen dansen van de voorlichter van de politie kunnen het vergeten.’, is de conclusie van journalist Rob Zijlstra. En dat is zeer ernstig. De politie als bedwinger van het vrije woord.

Een korte rondgang door het land van de ‘onafhankelijke pers’ levert dus al meteen iets op:

Er worden afspraken gemaakt tussen de media en belangenorganisaties/brancheorganisaties.

De politie wil alleen journalisten te woord staan die schrijven wat zij willen.

Sommige journalisten of medewerkers van journalisten zijn oud-politiemensen en sommigen nemen het niet zo nauw met de wet.

De krijgsmacht neemt ‘voor hun eigen veiligheid’ embedded-journalisten mee in oorlogsgebieden, waar zij eigenlijk onafhankelijk nieuws zouden moeten vergaren.

Journalisten hebben een politiek extremistisch verleden en werken nu voor een staatsomroep die onder vuur ligt als eenzijdig.

Journalisten of media hebben commerciële belangen bij onderwerpen waarover zij schrijven.

Journalisten zijn over bepaalde onderwerpen totaal kritiekloos.

Journalisten werken samen met inlichtingendiensten.

Journalisten proberen hun eigen mening koste wat kost, ook door verdachtmakingen, aan de lezer op te dringen. Zelfs wanneer de feiten die zij presenteren helemaal niet bewezen zijn.

Je suis Charlie? Ja, Charlie Chaplin!