De waarheid volgens Staatsbosbeheer

Nu er een waar offensief lijkt gestart tegen Staatsbosbeheer (SBB), kan SBB niet anders dan reageren. Zij doen dit op verschillende manieren. Zo worden de handlangers in het veld, de bos- en landwachters, ingezet om hun ervaringen te delen. Maar er wordt ook gebruik gemaakt van een minister die reageert op de verschrikkelijke ervaringen van bos- en landwachters en veldwachters incluis. Ook wordt er gebruik gemaakt van journalisten. Wij gaan eens kijken of het voor de hand ligt dat er waarheid wordt gesproken.

Omroep Flevoland bericht de natie op 3 april 2018 dat er inmiddels bij Staatsbosbeheer 20.000 reacties binnenkwamen. ‘Dat daar veel emotionele reacties bijzaten had boswachter Hans-Eric K. niet verwacht. SBB-communicatiemedewerkster Lisanne de B. zegt dat het frustrerend was dat de medewerkers van SBB persoonlijk werden aangesproken. Lisanne de B. geeft aan dat ‘Er is volgens De B. geen sprake van dat de grote grazers aan hun lot worden overgelaten’. Hans-Eric K. zegt nog: “We handelen volgens een protocol, dat aangeeft dat we moeten letten op conditie en gedrag. Als een moeder met kalfjes of veulens het moeilijk heeft, kan de afweging anders uitvallen omdat er jongen zijn. En dieren die vastzitten in de modder worden er door ons uit geholpen.”

De reacties op Facebook zijn niet juichend. Zo zijn er mensen die aangeven op de pagina Anti Oostvaardersplassen dat er juist mensen werden beboet omdat zij een paard wilden redden dat vastzat in de modder. Er stonden medewerkers van SBB bij te kijken. Een ander zegt hoe een dier dat in de modder vastzat werd afgeschoten. Bovendien zegt weer iemand anders dat een fotograaf van Omroep Flevoland er bij stond te kijken en het niet doorgaf aan zijn redactie. Weer een ander zegt onmiddellijk ruzie met een fotograaf van Omroep Flevoland te hebben gehad. De algemene tendens is dat Omroep Flevoland niet op de hand is van de actievoerders maar van SBB.

Maar wij speuren verder. Salland Centraal zegt op 14 maart 2018 hoe SBB de door vele boeren gratis aangeleverde hooibalen weggeeft aan derden. ‘Ruim anderhalve week geleden was het landelijk nieuws, de acties van boeren die gratis voer aanboden in Lelystad voor de verhongerende dieren in het natuurreservaat. Nu blijkt dat Staatsbosbeheer de balen gratis aanbiedt in de handel, want het voer zou ‘te goed’ zijn voor de dieren daar.’ “Tot nu toe was er niets mee gebeurd, doch nu blijkt dat ze gratis zijn aangeboden aan een loonwerker en die moet ze gewoon afvoeren zonder dieren te voeren.’

De mensen die een heel klein beetje het nieuws hebben gevolgd over de Oostvaardersplassen, hebben vast de kaalgevreten bomen op hun netvlies gebrand. Kaalgevreten door uitgehongerd vee. Dit is al jaren aan de gang. Wat doet SBB nu met het beschadigen van bomen in andere ‘natuurgebieden’ die ze beheert? MooiRooi.nl op 8 maart 2018 zegt het, want: ‘Staatsbosbeheer heeft bij de politie aangifte gedaan om het vernielen van enkele bomen aan de Zuidelijke Randweg in Sint-Oedenrode. Het gaat om ongeveer tien bomen en ze staan op een stuk grond van Staasbosbeheer.’

Ook de politiek heeft zich al eens uitgesproken over de beheersmethoden van SBB. Dat was een jaar geleden door GroenLinks, een partij die we in de OVP discussie niet hebben gehoord. Het Zoetermeers Dagblad op 7 februari 2017 bericht namelijk dat SBB een windmolenpark wil aanleggen in een natuurgebied om daarmee geld te verdienen dat moet worden geïnvesteerd in datzelfde gebied. ‘In navolging van andere partijen binnen de gemeenteraad spreekt ook de fractie van GroenLinks Zoetermeer haar zorgen uit over de mogelijke komst van windturbines in het Balijbos, een plan uit de provinciale koker.‘Precies in deze smalle zone is veel activiteit van kwetsbare vogels en vleermuizen, waarvan bovendien bekend is dat zij zeer gevoelig zijn voor windturbines,’ stelt de partij. GroenLinks verbaast zich erover dat Staatsbosbeheer de opbrengsten van de windturbines wil investeren in hetzelfde gebied. Fractievoorzitter Marcel van der Tol: ,,Dat is een natuurbeheerder onwaardig. Eerst op de koop toenemen dat jouw windturbines vleermuizen en vogels gaan doden, en dan het gebied nóg aantrekkelijker maken voor deze soorten?”

Ja, en dan de minister die spreekt. Landbouwminister Carola Schouten zegt in het Algemeen Dagblad van 2 april 2019 boos te zijn op actievoerders die geweld gebruiken tegen boswachters en politie-agenten. ‘Landbouwminister Carola Schouten heeft geen goed woord over voor actievoerders die afgelopen weekeinde boswachters en politiemensen belaagden in de Oostvaardersplassen. Daar werd opnieuw betoogd voor het bijvoeren van de grote grazers in dat natuurgebied.’

Nu hebben wij filmpjes gezien, ook op Facebook, over de exacte gang van zaken bij de laatste kleine demonstratie. Een aantal agenten versperde de weg van de actievoerders die samen met illusionist Hans Klok bij de ingang van het beheerkantoor aankwamen. Volgens de agenten konden de hooibalen achtergelaten worden, zodat het hooi getest kon worden door SBB. Enkele actievoerders luisterden daar niet naar, pakten elk een hooibaal en liepen door, gevolgd door enkele huisvrouwen met kinderen. Vervolgens zien we hoe agenten een oudere man in rode jas uit het publiek vissen en op de grond trekken. Blijkbaar wordt deze man gearresteerd na zorgvuldig op zijn rechten te zijn gewezen. Daarna wordt het filmpje een beetje onduidelijk en zie je hoe een vrouw plotseling huilt over een pijnlijke hand. Zij is op haar hand geslagen door een onverzorgd uitziende corpulente agent met een baard. Nergens is ook maar iets te zien over boswachters of agenten die worden belaagd of met geweld worden bejegend.

Gisteren hebben wij gezien in het artikel ‘Beesten van bestuurders’ http://justitieenveiligheid.nl/beesten-van-bestuurders/ wie er in de raden van advies en van toezicht van SBB zitten. Dus hoe zit het nu Charlotte Insinger, Sylvo Thijsen, J.G. Stokkers, Wiebe Draijer, Lizzy Doorewaard, G.J. Jansen, Roel Robbertsen, J.A.M. Huijbers en Sylvia Borren? Wie spreekt hier waarheid? Wie liegt hier? Wie verdraait de feiten?

 

 

 

 

 

Oorlogstoerisme

Ik ben geen dierenactivist, maar wel natuurliefhebber. En zo ga ik regelmatig op pad naar de Oostvaardersplassen. Dat is sinds enige tijd een stuk spannender geworden. Nog deze week reden de zware groene terreinwagens van Staatsbosbeheer af en aan. Scherp leken ze niet alleen de hekken van het Oostvaardersveld en de Oostvaardersplassen in het oog te houden, maar ook de voorbijgangers met argusogen te volgen.

Gisteren kwamen de terreinwagens plotseling in beeld toen een filmpje verscheen op de sociale media. Enkele wagens probeerden een edelhert dat tussen afgekloven boomstammen op de grond lag aan het zicht te onttrekken. Op de achtergrond hoorde je wat mensen roepen. Plotseling een schot! Een geroep steeg op van mensen die over het hek begonnen te klimmen. Duidelijk was te zien op het filmpje hoe het edelhert zijn grote kop omhoog hield en met zijn grote ogen angstig keek.

‘Dierenbeulen!’, riepen de mensen naar de boswachters van Staatsbosbeheer. De mensen die over het hek waren geklommen probeerden bij het hert te komen en liepen naar de terreinwagens. Ze werden tegengehouden en even later gearresteerd en meegenomen door de politie. Een flinke boete volgde. Staatsbosbeheer meldde dat het edelhert alleen nog bewogen had door stuiptrekkingen.

Ik herinner mij mijn middelbareschooltijd. Hoe er vlak in de buurt van mijn school een slachterij was. Soms klonk het oorverdovende gekrijs van de varkens die er werden geslacht. In de pauze zetten wij onze fietsen tegen de muur van de slachterij en stonden op het zadel om door de ruiten naar binnen te kijken. De varkens werden geëlektrocuteerd en daarna in een heet bad gegooid om gewassen te worden. Het gekrijs was van varkens die nog leefden in het bad. De dode varkens schudden soms nog heftig heen en weer, nadat de klemmen van hun oren waren gehaald. Dat waren stuiptrekkingen. Nooit hield een varken met grote angstogen vragend zijn kop omhoog alsof hij iets wilde vragen. ‘Hoe laat is het?’ Of ‘Moet ik nu al gaan?’

Het edelhert in de Oostvaardersplassen miste de helft van zijn onderkaak. Weggeschoten door een boswachter die nog wat meer moest oefenen. Vanop de korte afstand waarop geschoten was kon je eigenlijk bijna niet missen. Zo’n groot dier. Maar ja, waar de bazen een bord voor hun kop hadden, waren de knechts toch niet wijzer?

Deze zondag woei de zielskoude wind door mijn trui toen ik de fiets uit mijn auto haalde. De eerste meters werd ik in de struiken gevolgd door een roodborstje dat door de takken meevloog. Op verschillende plaatsen waren auto’s gestopt. Aan de andere kant van het hek stond een hert of een eenzaam paard en keek naar het zondags bezoek. Op enkele parkeerplaatsen stonden kleine groepjes mensen. Mutsen op het hoofd, de kraag hoog opgetrokken. Ze praatten allemaal over hetzelfde. Het waren gewone mensen. Mensen uit de buurt. Misschien ook van iets verder weg. Ze waren natuurlijk speciaal gekomen om de oorlog te zien. En toch viel het tegen.

Bij de uitkijkheuvel reed een oudere man met een grijze baard achteruit tegen een verkeersbord. Minutenlang bekeek hij zwijgend de schade aan zijn achterlicht. Daarna liep hij met een verrekijker naar de heuvel. Verderop stonden edelherten in een grote groep bijeen. Langs de kant lagen grote plukken hooi. Achter ze de enorme kaalgevreten vlakte. Zelfs de graswortels waren verdwenen. Hier en daar volledig afgekloven boomstammen ontdaan van alle schors. Op de parkeerplaats stond een mobiele broodjeswagen. Er waren de laatste dagen steeds meer buitenlandse kentekens verschenen. Zelfs een camper met Belgisch kenteken. Oorlog sprak tot de verbeelding.

Mijn kennissen hadden mij altijd geplaagd wanneer ze hoorden dat ik daar ging fietsen of wandelen. ‘Lelijkstad’, zeiden ze dan, wat mij deed twijfelen aan hun gevoel voor humor. Lelystad was extra getroffen door de crisis en had sociale problemen die samenhingen met een gebrek aan werkgelegenheid. Sommige wijken leken te verpauperen. Daarom was de gemeente blij met een voorgenomen uitbreiding van het vliegveld. Een grote luchthaven moest het worden hier. Mooie startbanen, glimmend asfalt. Er zou werkgelegenheid ontstaan. Van startbaan naar banen. Hoe mooi.

Tegelijkertijd was Lelystad bezig met een imago van natuurstad. Bij de ingangen van de stad werd door grote billboards gerefereerd aan de Oostvaardersplassen en de grote natuurlijke rijkdom van dit gebied. De officials juichten toen de film ‘De nieuwe wildernis’, werd vertoond. De Serengeti leek hier.

De twee kurken waarop Lelystad dreef, werden gaandeweg molenstenen die de stad omlaag trokken. De diepte in van het Markermeer. Terug naar de bodem van de opgedroogde zee. De Oostvaardersplassen en het nieuwe vliegveld werden in plaats van successen bronnen van onrust. Boze bewoners van nieuwe wijken die waren gebouwd om de iets rijkere kopers te lokken, trokken nu bij de gemeente aan de bel. Hoe zat dat nu met die geluidsoverlast van vliegtuigen? De berekeningen bleken niet te kloppen. Hoe zit dat nu met de waarde van mijn huis? Hoe zit dat nu met mijn nachtrust?

Dezelfde gemeente die niet helemaal eerlijk leek met de bouw van het nieuwe vliegveld, zweeg toen de Oostvaardersplassen geen bezoek meer kregen van zwijgzame natuurfotografen, maar hordes schreeuwende mensen langs de hekken stonden. De kurken waarop de stad dreef losten eerder op dan de problemen die jarenlang konden voortduren. Nooit had de gemeente geluisterd. Nooit had Staatsbosbeheer geluisterd. Nooit had de politie geluisterd. Nu kregen de actievoerders die over de hekken klommen boetes en bonnen.

Wat was begonnen als experiment van natuurgoeroe’s eindigde in een nachtmerrie, waar de overheid in actie kwam. De zogenaamde bedreigingen van boswachters hadden tot gevolg dat de sociale media werden afgegraasd. Grote grazers van inlichtingendiensten en politie maakten accounts aan en keken mee. Opruiing of strafbare feiten? Ze zaten er bovenop. De actievoerders tegen het nieuwe vliegveld waren ook aan de beurt. Activisme kon zo makkelijk leiden tot extremisme. Vooral wanneer er niet geluisterd werd. De nieuwe sleepwet zou hier van pas komen. In de gaten houden iedereen. Lelystad werd oorlogsgebied.

Op de website van Staatsbosbeheer staat een vacature voor een stagiair communicatie. Ja, en dat is een hele goeie. Lul dit maar eens recht!