• Buro Jansen & Janssen is een onderzoeksburo dat politie, justitie, inlichtingendiensten, de overheid in Nederland en Europa kritisch volgt. Een grond-rechten kollektief dat al 30 jaar publiceert over uitbreiding van repressieve wetgeving, publiek-private samenwerking, bevoegdheden, overheids-optreden en andere staatsaangelegenheden.
    Buro Jansen & Janssen Postbus 10591, 1001EN Amsterdam, 020-6123202, 06-34339533, signal +31684065516, info@burojansen.nl (pgp)
    Steun Buro Jansen & Janssen. Word donateur, NL43 ASNB 0856 9868 52 of NL56 INGB 0000 6039 04 ten name van Stichting Res Publica, Postbus 11556, 1001 GN Amsterdam.

  • Categorieën

  • Oproer in de Oostvaardersplassen

    De demonstraties waren groots aangekondigd, dus kon ik het niet laten opnieuw mijn fiets in de achterbak van de auto te laden en erheen te gaan. Om te kijken alleen. Omdat op internet berichten circuleerden over roadblocks en massale politie-inzet, zette ik de auto ver weg op een parkeerplaats. Het was niet nodig geweest.

    Op geen enkele toegangsweg heb ik politie gezien. Geen spotters en geen roadblocks. Ook geen M.E. op parkeerplaatsen in busjes en zelfs geen hondenwagens. Bij de ingang van het Beheerkantoor van Staatsbosbeheer stonden een stuk of zes motoragenten en even verderop twee agenten te paard. Achter het, voor de gelegenheid, versterkte hek een commandowagen met een stuk of twaalf agenten in M.E.-pak. Bij de ingang van de weide waar de demonstratie plaatsvond stonden nog drie motoragenten en bij de demonstratie zelf liepen enkele agenten ontspannen tussen de aanwezigen.

    Alles bij elkaar een stuk of twintig agenten. Of dat veel is? Ik weet het niet. Ik telde misschien 200 demonstranten. Op de Knardijk stonden nog wat belangstellenden, waaronder een tv-presentator en wat filmploegen en mensen die af en toe een foto maakten. Een kale man met een hondenwagentje achter zijn auto parkeerde tegenover de ingang en liep met een professionele camera over de Knardijk naar de demonstratie. Onderweg maakte hij van bijna alle auto’s een foto. En dat waren heel wat auto’s, want het leek erop alsof er meer auto’s waren dan demonstranten.

     
     

    Een demonstratie van ongeveer 200 man

     
     
    Oudere mensen, enkele motorrijders, vrouwen met schoolkinderen, hondenuitlaters, opvallend veel mensen met duurdere middenklassers, een paar Belgen, een Duitser  en een Fransman. Bijna alle auto’s hadden een poster achter de ruitenwissers die protesteerde tegen het dierenleed. Tussen twee geparkeerde trailers was een kleine steiger gebouwd die fungeerde als bühne. Vandaar werden de aanwezigen toegesproken.

    Een mevrouw met een Duits accent vertelde dat het echt niet meer kon, daarna een mevrouw met een deftige stem die ook vond dat het echt niet meer kon. Toen één van de organisatoren, Bas Metzemaekers uit Amstelveen. Bas had op zijn Facebookpagina opgeroepen te verschijnen vandaag na het nuttigen van een paar hamburgers. Op dezelfde pagina stond een foto van Bas met een jachtgeweer en bijpassende hond. Er werd luid gescandeerd toen Bas ten tonele verscheen. ‘Bassie, Bassie, Bassie!’, klonk het.

    Bas deelde mee dat hij op zijn blote knieën bij de gemeente zou gaan smeken om stopzetting van het Oostvaardersplassenproject met grote grazers. Het was ook de laatste keer dat hij iets wilde organiseren. Hij deed de suggestie dat het wel eens anders kon gaan wanneer er nu niet geluisterd werd. In het publiek keken enkele in het zwart geklede mannen en vrouwen met dreadlocks naar het podium. Bas vertelde hoe in de nacht veel activiteit plaatsvond in de Oostvaardersplassen door activisten die illegaal de dieren bijvoerden. Er waren volgens hem ook veel boswachters actief in de nacht en het leek bekeuringen te regenen.

    Vervolgens brak Bas een lans voor de boswachters, ‘die gewoon hun werk deden en zeven maanden per jaar kadavers moesten ruimen’. Uit het publiek klonk goedkeurend gemompel. Bas riep nog dat er iets anders gebeurde in de OVP. Een duister iets. Een beerput die nu langzaam openging. Er zouden vreselijke dingen bekend gaan worden. Het publiek juichte.

    Een agent in uniform met een oortje in liep door het publiek en knoopte praatjes aan met hondenbezitters. Een paar kleine meisjes liepen snel weg toen hij tegen hun hondje begon te praten. Een vrouwelijke agent in burger liep onopvallend tussen de mensen door en ging aan het eind van de toespraakjes uitgebreid staan appen. De laatste toespraak was ook niet mis. Het publiek werd door een vrouwenstem opgedragen de ogen te sluiten en de armen langs het lichaam te laten hangen. Om stevig te staan moest iedereen zich inbeelden dat vanaf zijn benen wortels naar het binnenste der aarde gingen groeien. In het middelpunt der aarde aangekomen moest het publiek met een staart die uit hun rug de benen achterna ging hun naam en de datum opschrijven. Hopelijk keerde iedereen weer veilig terug.

    Vanaf twee uur begon de rit naar het gemeentehuis in Lelystad, waar handtekeningen zouden worden aangeboden. Applaus volgde en een minuut stilte, waarna bloemen werden gelegd. Daarna liep langzaam iedereen naar zijn auto terug.

    Terwijl ik langzaam terugfietste naar mijn auto, dacht ik na. Ik ben geen activist. Nee, maar ik snap wel hoe dingen werken. Met tweehonderd man, waaronder dagjesmensen, huisvrouwen met kinderen, oudere mensen met hun knuffelhond en wat mensen met dure auto’s die met een bosje witte bloemen aankomen ga je de wereld niet veranderen. Wanneer je iets wilt veranderen moet je macht kunnen uitoefenen. Macht door aantallen, macht door methoden. De politie wist dit, want er was maar weinig politie aanwezig. Ze hadden dus geprofileerd en een inschatting gemaakt van wat ze te wachten stond. En dat was weinig. Te weinig. Ik denk dat Bas McMetzemaekers gelijk heeft dat wanneer Staatsbosbeheer nu nog niet luistert iets anders moet gaan gebeuren. Andere actievoerders het gaan overnemen. De mensen die er nu staan kunnen niets veranderen. Ze hebben geen vuist en ze hebben geen steun. Zelfs de bekende Nederlanders waren vandaag afwezig. Waarom?

    Bas Metzemaekers had enkele dagen geleden een toespraak gehouden over de OVP. Hoe het gebied was ontstaan als broedgebied voor vogels die op de rode lijst stonden. Hij noemde er een paar: de zilverreiger, de roerdomp. En waar zijn ze nu?, vroeg hij. Ik noem er ook een paar: de ooievaar, de aalscholver, de lepelaar. Ja, en waar zijn ze nu? Wie is daarvoor verantwoordelijk? En is dat strafbaar? Maar vandaag had niemand het daar nog over. Net als over de besmettelijke ziekten die zomaar kunnen gaan uitbreken. Q-koorts, runder-TBC, MKZ, BSE. Het ruimen van hele veestapels zou daarvan het onvermijdelijke gevolg zijn. Maar nee, vandaag had niemand het erover.